ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Monday, March 31, 2008

Δυό πατρίδες, δυό ιστορίες!



Θεία Ντένη, Τέντ , Αλέξανδρος: δυό πατρίδες, δυό ξενητειές!




Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Γιορτάσαμε κι εφέτος αντανακλαστικά το περασμένο Σαββατοκύριακο την εθνική επέτειο στο Μόντρεαλ παρουσία εκπροσώπων της Ελληνικής Βουλής και πολιτικών προσωπικοτήτων της ντόπιας κοινωνίας, που συνωστίσθηκαν , ποδοπατήθηκαν κυριολεκτικά για να ακούσουν τα ονόματά τους απο μικροφώνου.

Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, μια ανοιξιάτικη ασυννέφιαστη μέρα, απο τις σπάνιες αυτής της χρονιάς στο Μόντρεαλ. Στην λεωφόρο Ζάν Ταλόν στήθηκε το σκηνικό της παρέλασης. Τα μεγάφωνα παραδόθηκαν σε μια κυρία, που μιλούσε άθλια ελληνικά και σ΄ένα κύριο με άψογη κεμπεκιανή γαλλόφωνη διάλεκτο. Μεσολαβούσε το κενό των αγγλικών και των σπασμένων ελληνικώς.

Ντράπηκα, που ολάκερη Ελληνική Κοινότητα του Μόντρεαλ έδειξε τέτοια προχειρότητα στην ύψιστη στιγμή του εορτασμού της Εθνικής Επετείου. Αφενός οι ιθύνοντες επέλεξαν ως αρχηγό της παρέλασης ένα παίκτη του χόκεϊ , τον Τόμ Κωστόπουλο, με αποτέλεσμα να επισύρει την προσοχή για κάποια φωτογραφικά ενσταντανέ, απομακρύνοντας τον κόσμο απο το κύριο και το ζητούμενο: την αναδαψίλευση της εθνικής μνήμης.

Αφετέρου, οι ίδιοι ιθύνοντες επέλεξαν να υποβαθμίσουν την ελληνική γλώσσα στα κεντρικά μεγάφωνα της Εθνικής Γιορτής. Οσο για το πρωτόκολλο, αυτό δεν τηρείται ποτέ και πουθενά στις γιορτές της Ελληνικής Κοινότητας, οπότε σχεδόν με άφησε αδιάφορη η κατάφωρη παραβίασή του.

Εμείς στηθήκαμε στο οικείο μας πόστο, το πρώην μαγαζί των ελληνικών σουβενίρ, το πρώην Venus Variety, το οποίο μαζί με τον υπόλοιπο δρόμο έχει πάρει την τύχη των νέων αναμεμειγμένων χρωματισμών της κάποτε ελληνικής λεωφόρου.

Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Στα χέρια δεν κρατούσαμε ελληνικές σημαίες, γιατί το μαγαζί μας είχε κλείσει κι άλλο ελληνικό μαγαζί με σημαίες δεν υπήρχε στην πάλαι ποτέ ελληνική γειτονιά. Τα πρώτα δάκρυα της νοσταλγίας κύλησαν απο τα μάτια μου. Ο Αλεξανδρίνος κι ο Τέντ τάχθηκαν σύμμαχοί μου στις μακρές ώρες της αναμονής.

Καί τότε χτύπησαν τα τύμπανα και δόθηκε το σήμα να ξεκινήσει η παρέλαση. Και τότε δεκάδες Ελληνόπαιδα, κορίτσια κι αγόρια, με τις στολές των σχολείων ή με τις παραδοσιακές φορεσιές ξεχύθηκαν στη λεωφόρο, βαδίζοντας τον εθνικό βηματισμό. Πλάι τους, πίσω τους, γύρω τους χειροκροτήματα για την ομορφιά τους και για τη λεβεντιά τους απομεσήμερο Κυριακής εκεί στη λεωφόρο Ζάν Ταλόν.

Στα ανυποψίαστα μάτια τους έβλεπα της φυλή μου να αντρώνεται σε ένα τόπο ξένο προς την ιστορία μας και την εθνική μας μνήμη. Τα μικρά τρυφερά τους βήματα, που ακολουθούσαν τον ρυθμό των τυμπάνων με έκαναν να ριγώ καθώς συλλογιζόμουν πως τούτα τα παιδιά μεγαλώνουν στην ξενητειά, ξένα στο Μόντρεαλ και πιό ξένα στην Ελλάδα, την πατρίδα τους. Μια πατρίδα που ίσως δεν θα γνωρίσουν ποτέ παρά μέσα απο τις ιστορίες των παπούδων, των γιαγιάδων και απο τα σχολικά βιβλία .

Ακολουθούσα τα μικρά χορευτά τους βηματάκια και ολοένα δάκρυζα περισσότερο, γιατί ξέρω πως τούτα τα παιδιά είναι γραμμένο να μάθουν καλύτερα την ιστορία του Κεμπέκ και του Καναδά παρά την ιστορία της μικρής πατρίδας εκεί στην άλλη όχθη του Ατλαντικού , που στέκεται ακόμη εκκρεμής σε σχέση με την ονομασία των Σκοπίων, σε σχέση με το Αιγαίο, σε σχέση με την Κύπρο, σε σχέση με τη Θράκη μας την ίδια. Αυτά τα μικρά πλάσματα δεν έχουν υποψιασθεί πως η Ελλάδα της Ευρώπης δεν κοιμάται ακόμη τις νύχτες, πως καρδιοχτυπάει για τα μείζονα εθνικά της θέματα.

Χειροκροτούσα με ενθουσιασμό τα Ελληνοκαναδεζάκια κι έρριχνα κλεφτές ματιές στον Αλεξανδρίνο μου, που νιώθει «τόσο Ελληνας μαννούλα!» και αναρρωτιόμουν αν πραγματικά είναι τύχη να γνωρίζεις και νά αγαπάς δύο πατρίδες ή αν είναι τελικά κατάρα.

Ευχή την ένιωσα το απομεσήμερο της Κυριακής στη Ζάν Ταλόν, καθώς φούντωσα απο περηφάνεια βλέποντας τα Ελληνόπουλα να παρελαύνουν έστω και υπο φολκλορικές συνθήκες, βαλάντωσα στο κλάμα της συγκίνησης για το Γένος μου και κατέληξα με την οικογένειά μας, τη θεία Ντένη , το Στίβ,την Ειρήνη στο Σύλλογο Λευκαδίων που σέρβιρε μπακαλάο και σκορδαλιά αλά Λευκάδα απο τα υπέροχα χέρια των νοικοκυρών του.

Ευχαριστώ όλες και όλους στο Σύλλογο, τον πρόεδρο Σπύρο Κατωπόδη τη γυναίκα του και συμμαθήτριά μου Λίτσα Φωτεινού –Κατωπόδη , τη Μαρία Μαραγκού, την Κούλα και όσες και όσους βοήθησαν να γίνει αυτό το μικρό μεσημεριανό θαύμα του πατροπαράδοτου εθίμου μας!






13 comments:

δεσποιναριον said...

Και του χρονου, να ειστε καλα ολοι να ξαναγιορτασετε. ΟΧΙ δεν ειναι καταρα που εχουν δυο πατριδες, ειναι ευχη.
Ο Αλεξανδρινος ;;;; ΚΑΛΑ ποσο σου μοιαζει!!! Πολυ γλυκο παλληκαρι, να το χαιρεστε Ιουστινη μου.
Φιλακια καληνυχτας!

Justine's Blog said...

Δεσποινάριον,
Γειτόνισσα της ξενητειάς μου, συνοδοιπόρε των δύο πατρίδων. Ακόμη δεν τόχω λύσει αυτό το βασικό υπαρξιακό ερώτημα.
Προς το παρόν προσπθώ να ρουφήξω τους χυμούς απο την δίπολη σχέση με τις πατρίδες, αλλά πολλές φορές σκέφτομαι και την άλλη όψη.
Εγώ ευχή το βλέπω, αλλά κάθε Εθνική Επέτειο με πιάνουν τα δάκρυα!
Καληνύχτα με σβουρηχτά ελληνικά φιλιά

Penelope said...

Ax τι να πω και εγώ .. μετέωρη και εγώ Ιουστίνη μου... Αντε την γλίτωσες εσύ από επισκέψεις πνευμάτων και celebrities λόγω κόπωσης του δημιουργού. Σε φιλω και του χρόνου να ξαναγιορτάσετε πιο οργανωμένα...

Justine's Blog said...

Μετέωρη Πηνελόπη,
Εμένα γιατί να μη με αγαπήσει ένας πρόεδρος, ένας ηθοποιός, ένας κάποιος κάτι τελος πάντων; Θα τη ζηλέψω τη Δεσποινούλα και όλες σας.
Θέλω κι εγώ celebrity να με ζητήσει να χορέψουμε μέρα Πρωταπριλιά.
Οσο για την οργάνωση των εθνικών επετείων, εδώ είναι κάθε περσι και καλύτερα!
Φιλάκια μελαγχολικά απο νεφοσκεπές Μόντρεαλ

Penelope said...

O Tόνυ μου έστειλε την παρακάτω επιστολή να σου στείλω γιατι δεν έχει μπλογκ και καταλαβαίνεις τώρα..

Dearest Ioustini
I don’t know really how to say.... but I am really quite fascinated by you. There are so many things in common between us. I don’t know from where to start. The first and foremost is our belief in God in whatever religion is He. Secondly you are a bright woman and you remind me a little bit Cherie as both of you have graduated from the law school. Both of you have a brilliant career which I really admired and I have to admit that I am little bit jealous because as you know I am being made redundant and at the moment I am trying to find something in Europe like president etc..Perhaps you can help me with your connection!
I will be delighted to meet you up sometime in the future...
Always Yours
Tony xxx (Blair)

Justine's Blog said...

Πηνελόπη μου,
Σε ευχαριστώ για τη μεταβίβαση της επιστολής του Τόνυ.
Tell him that I would like to meet him also, but he screw up royally with the Iraq business.
So, he is off my list for the next twenty years. That's why he can't get a job as president somewhere in Europe.
Now that his best friend George Bush is moving out of the White House, he will have a problem to survive in the international scene.
Good try from his part!
Φιλάκια σε σένα με τα έξυπνα πρωταπριλιάτικά σου. Είσαι μια θεά!

Μηθυμναίος said...

Ιουστινάκι,
Να σου ευχηθώ πρώτα καλό μήνα!
«Δυο πατρίδες, δυο ιστορίες!»
Επειδή, καλά ξέρεις, πως τα ’χω ζήσει όλα αυτά και τα νοιώθω, θέλω εδώ να καταθέσω τη γνώμη μου. Πρώτα θα σταθώ σ’ αυτό που γράφεις: «...πως τούτα τα παιδιά μεγαλώνουν στην ξενητειά, ξένα στο Μόντρεαλ και πιό ξένα στην Ελλάδα, την πατρίδα τους. Μια πατρίδα που ίσως δεν θα γνωρίσουν ποτέ παρά μέσα από τις ιστορίες των παππούδων, των γιαγιάδων και από τα σχολικά βιβλία.»
Βλέποντας την κατάντια της σημερινής Ελλάδας, μη ριγείς και μη λυπάσαι, καλύτερα είναι που την γνωρίζουν έτσι.
Το άλλο είναι, να μην γνωρίσεις δυο πατρίδες... έτσι το βλέπω εγώ. Ένας ηλικιωμένος μου έλεγε: «Αγαπάμε την πατρίδα σαν μάνα μας και την ξενιτιά σαν γυναίκα μας. Νοσταλγούμε τη μάνα μας, αλλά μένουμε με τη γυναίκα μας...»
Πολλά μας δίνει η δεύτερη πατρίδα, αλλά, πίστεψέ με, πιο πολλά μας παίρνει.

Κατά τα άλλα. Ο Αλεξανδρίνος σου είναι παλήκαρος! Το έχουν οι Αλέξανδροι! Να τον χαίρεσαι!

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Στράτο,
Σου ξύνω πληγές το ξέρω. Πώς το έθεσε ο παππούς; Πως η πατρίδα είναι η μάννα μας και η ξενητειά η γυναίκα μας; Να υποθέσω πως συνετέλεσες το θαύμα εσύ; Να βάλεις σε αγαστή συγκατοίκηση γυναίκα και πεθερά;
Μου αρέσει η πατρίδα με όλα τα τρωτά της. Και είναι προσωπικός μου πόνος να ξέρω πως τα παιδιά εδώ θα πάρουν μια μικρή γεύση της μακρινής πατρίδας τους.
Αυτά σκέφτομαι μέρες γιορτών κι επετείων κι όλο δακρύζω!

Φωτεινή S said...

Καλό μήνα, Ιουστίνη μου!
Μπορώ να καταλάβω μικρό μέρος της συγκίνησής σου με δεδομένο ότι δεν είμαι ξενιτεμένη. Αλλά όταν εγώ κατεβαίνω εδώ στην παρέλαση και βάζω γυαλιά ήλιου να μην με πάρει ο κόσμος στο ψιλό επειδή κλαίω, φαντάζομαι εσείς εκεί, στην ξενιτιά!
Έφτασε στο Μόντρεαλ η μυρωδιά από τις καμέλιες της Ζαγοράς ή ακόμα;
Η φίλη μας... ιδιαίτερη αφιέρωση.
Να 'σαι πάντα καλά.
Φιλιά

Ra Ma said...

Σας καμάρωσα, όπως καμάρωσα τα τσολιαδάκια και τις αμαλιές.
Το ότι συγκινήθηκα περιττεύει νομίζω!

Καλό μήνα!!!

κυκλάμινο said...

Πω, πω ομορφιές και συγκινήσεις!
Να χαίρεσαι τον Αλεξανδρίνο σου και τον Τεντ και την θεία σου, Ιουστινάκι μου!
Πολύ ωραία τα πιτσιρίκια!
Καλό μήνα!
Πολλά βιαστικά φιλάκια!
Ραντεβού το βράδυ!

δεσποιναριον said...

Περναω σα φυσεκι αγαπημενη Καναδεζα γιατι εχω κυριολεκτικα πηξει στη δουλεια. Περισσοτερο μπλα μπλα το βραδακι μου. Σημερα με κυνηγανε ολα τα ουρανια σωματα μαζεμενα! Πρεπει να επιβαλω μια ταξη στο συμπαν, φιλακια φιλακια φιλακια!

Justine's Blog said...

Αγαπημένοι Φωτεινή, Κατερίνα, Θύμιε και Δεσποινούλα,
Σας ευχαριστώ για την κατάθεση της αγάπης και της συγκίνησης. Είστε η μπλογκοοικογένειά μου και σας λατρεύω.
Φιλιά πρωινά με χρώμα ήλιου