ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Saturday, January 24, 2009

Αναμνήσεις


Καθιστοί η Κατερίνα Καραγιάννη με το σύζυγό της Δημήτρη Ιατρόπουλο. Στην επάνω σειρά ο Τέντ, η αφεντιά μου, ο Αντώνης και η Ιωάννα Κολοβού.


Κατερίνα και Δημήτρης, ένα αγαπημένο ζευγάρι


Πόλα και Κατερίνα. Σα να μην πέρασε μια μέρα απο τότε


Η Ιωάννα αγκαλιά με το γιόκα της τον Αντώνη



Η Μελισσούλα απο την Ελβετία στον καναπέ του σπιτιού μας αγκαλιά με τον Τέντυ!


Περνάει ο καιρός , τρέχει σα γάργαρο νερό ανάμεσα σε χιονοθύελλες και τρομερές παγωνιές εδώ στο μακρινό Μόντρεαλ. Πλησιάζει το τέλος του Γενάρη κι εγώ αναπολώ τις μέρες της Αθήνας πριν απο τα Χριστούγεννα, όπου είδα παλιούς και νέους φίλους.

Είχαμε χρόνια να βρεθούμε με τις συνδέλφισσες και φιλενάδες απο την εποχή της εφημερίδας Πρώτη. Το περασμένο καλοκαίρι η κάθοδος της Ιωάννας Κολοβού στο Μόντρεαλ ανακίνησε τις αναμνήσεις. Η αγαπημένη μας ενασχόληση –όταν αφήναμε τον Αντώνη στο κάμπ- ήταν να ρωτάμε η μια την άλλη τί νάγινε ο τάδε, η δείνα, πού να βρίσκονται σήμερα.Θυμάσαι εκείνο το περισταστικό ή το άλλο;

Είμαστε τυχερές γιατί στη δημοσιογραφία όλο και κάπου πέφτουμε πάνω σε παλιούς συναδέλφους και φίλους. Κι όλο βρισκόμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πάντως , εγώ ξανασυνάντησα μέσω ενός φίλου την Πόλα Μαχαίρα, ένα υπέροχο κορίτσι της δημοσιογραφίας, που έμεινε χαραγμένη στο νού μου για το ανοιχτό χαμόγελό της και τη μεγάλη της καρδιά. Σήμερα είναι αρχισυντάκτρια του ταξιδιωτικού περιοδικού Passeport και της ταιριάζει τούτη η δουλειά γιατί είναι ένα ταξιδιάρικο πουλί.

Μέσω του διαδικτύου με βρήκε και η παλιά αγαπημένη Κατερίνα Καραγιάννη-Ιατροπούλου , η δημοσιογράφος που έγινε ζωγράφος (της έχω αφιερώσει ένα ποστάκι παλιότερα). Αποφασίσαμε , λοιπόν, να δώσουμε ραντεβού στην Αθήνα στις αρχές του Νοέμβρη.

Τόπος συνάντησης έγινε το σπίτι μου που βρίσκεται σε κεντρικό σημείο και οργανώσαμε βραδυά με πίτσες απ΄τη γειτονιά. Περάσαμε εκπληκτικά, καθώς η παρέα και με τους ένθετους άνδρες μας ήταν σα να μην είχε διακοπεί ποτέ απο τα τέλη του 80.

Η Ιωάννα ήρθε με το συνοδό της, το γιό της τον Αντώνη, που παρα την κούραση του σχολείου είχε τεντώσει τ΄αυτιά του να ακούει τις παλιές ιστορίες της μαμάς και των φιλενάδων της. Η Κατερίνα ήρθε με τον σύζυγό της , το στιχουργό και ποιητή Δημήτρη Ιατρόπουλο, η Πόλα αποφάσισε πως καλύτερα μόνη κι εμείς με τον Τέντ ήμασταν οι οικοδεσπότες.

Τη βραδυά έκλεψε ο Δημήτρης Ιατρόπουλος, που μας ταξίδεψε σε χρόνια πραγματικής πνευματικής ευωχίας, διηγούμενος με λεπτομέρεια τις εμπειρίες του με τα μεγάλα τέρατα της μουσικής, απο Μάνο Χατζηδάκι μέχρι Μίκη Θεοδωράκη , Δήμο Μούτσιο και όλους τους συνθέτες που έχουν μελοποιήσει τα τραγούδια του.

Εμείς κρεμόμασταν απο τα χείλη του σα μικρά κοριτσάκια. Δε χορταίναμε ν΄ακούμε το ζωντανό μύθο να μιλάει γι άλλους μύθους χωρίς να τους απομυθοποιεί. Αυτή ήταν η μαγεία, πως η αφηγηματική αρετή του Δημήτρη ξανάφερε στι βραδυά μεγάλες στιγμές της ελληνικής δημιουργίας προσθέτοντας ένα τόνο πραγματικής ιστορίας στη βραδυά μας.

Νιώθω τόσο τυχερή που έχω τις φιλενάδες μου διασκορπισμένες στην Αθήνα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα κι όμως παρούσες στην καθημερινότητα των αναμνήσεων. Κι αυτό το σμίξιμο έστω και σπάνια μου χαρίζει την αίσθηση πως είναι εκεί και θα με περιμένουν και κατα την επόμενη κάθοδο στην Αθήνα της άνοιξης.

Ιουστίνη Φραγκούλη

ΥΓ. Στις συναντήσεις με νέους φίλους καταγράφεται η συνεύρεση με τη Μελισσούλα του Βεβέ. Ηρθε φρέσκια απο το αεροδρόμιο και την πήγαμε στην ταβέρνα της γειτονιάς, βγάζοντάς την εκτός κλίματος. Ωστόσο, υποσχόμαστε να επανορθώσουμε οσονούπω.

19 comments:

Μηθυμναίος said...

Είδες, κορίτσι μου, πως οι όμορφες στιγμές χωνεύονται η μία με την άλλη; Έχουν τη θέση τους στη μνήμη, φεύγουν, έρχονται, σμίγουν κι όσο περνάει ο καιρός τις αποθεώνεις, γίνονται πιο γλυκές και… μακραίνουν τον ορίζοντα της ύπαρξης…

Κι επειδή εσύ ξέρεις να κάνεις το απλό όμορφο, δεν έχει σημασία αν είναι πίτσες ή οποιοδήποτε άλλο εξαιρετικό έδεσμα…
Άμα ξέρεις ότι υπάρχουν, είναι εκεί…
Έτσι όπως έγραψα κι εγώ πριν λίγο καιρό όταν συναντήθηκα στη Ν.Υ. με τους φίλους μου.

Πάντα τέτοια κι όμορφα!!!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ said...

Ιουστίνη αγαπημένη μας,σου στέλνω ένα καλοκαιρινό μου σχεδίασμα, έτσι για τις Αλκυονίδες που περνάμε εδώ στην πατρίδα.
Φιλιά κι απ΄την Κατερίνα μας.
Ο Δημήτρης.
-------------------------------

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΝΑΙ.
------------------------
Πάλι περνάει ο Αόρατος μπροστά μου
Παίρνει στα χέρια το κεφάλι μου
Στοργικά με χαϊδεύει,
Παλιός πατέρας μακρινός
Και φίλος μου πανάρχαιος..
Τα πάμε καλά μαζί, τα λέμε,
Συνήθως κοπιάζει
Όταν τα αστρικά πλουτώνια ψήγματα
Φλερτάρουν
με τη βιόσφαιρα του πλανήτη
Τότε χαμογελαστός
με παίρνει στο τηλέφωνο
’Έλα μου λέει, πάμε για ουζάκι στην παραλία
Παίρνω κι εγώ τα ψαρικά μου
Πάντα στην πανσέληνο
που δεν τσιμπάνε τα ψάρια
Μια ζωή ψαρεύω
δίχως να τσιμπάνε τα ψάρια,
Γι αυτό διαλέγω την πανσέληνο.
Όπως και με τις άλλες μου διαδρομές,
Αυτό που μετράει σε μένα
Είναι κυρίως το γεγονός,
όχι το αποτέλεσμα.
Εξ άλλου αποφεύγεις
τα χυδαία φονικά
μ’ αυτό τον τρόπο
Αν είναι να σκοτώσεις κάτι κάποτε,
Ας είναι αυτό
που θα γλιτώσει τους πολλούς
Από μια γάγγραινα,
γιατί το θάνατο
Πρέπει να τον λογαριάζουμε
στα σοβαρά
Όταν τον παίρνουμε στα χέρια μας..

Που είχαμε μείνει,
α ναι, στον Αόρατο.
Την ώρα που τσουγκράμε τα ουζοπότηρα,
Αποφαίνεται αγκαλιάζοντας με,
με αγάπη:
Δημήτρη μου,
άσε να σε λένε Δημήτρη.
Όταν θα έρθω
για το τελευταίο κέρασμα
Θ’ αφήσεις το τηλέφωνο,
να χτυπήσει εφτά φορές
Κι όταν το σηκώσεις
δεν θα μιλήσουμε.
Απλώς θαρθείς στη συνάντηση.
Δεν θα δεις το πρόσωπό μου,
δεν θα παραπονεθείς,
Δεν θα πεις τίποτε που να χαλάσει
Την πολύχρονη παρέα μας.
Θα κατεβείς απ’ το ποδήλατο
και θα καθίσεις στη σκάρα.
Θα μ’ αφήσεις να σε πηγαίνω εγώ. Δεν θα μιλάμε.
Θα χαζεύουμε το καινούριο τοπίο.
Άντε τώρα, γεια μας και ως τότε, νάσαι καλά.
Θα φροντίσω εγώ να σαι καλά.
Μη φοβάσαι κανέναν,
Δεν αφήνω εγώ να μπει κανείς ανάμεσά μας.
Μιλημένα-τιμημένα, εντάξει;

Κι εγώ απαντάω "ναι"
μ’ ένα ήρεμο νεύμα.

Αυτά λοιπόν για σήμερα, Αύγουστος
Λέει το χαρτί με τους αριθμούς ότι είναι ο μήνας,
Το δύο χιλιάδες τόσο και λοιπά,
Όλα αυτά τα μπακαλίστικα
της πιάτσας
Ξέρετε, για να τσουλάει το μαγαζί
Και να δουλεύουνε και οι εμπόροι,
Ιδεών, ψυχών, συνειδήσεων
και ιδανικών.
Μεγάλα λόγια φορτωμένα ουτοπία.
Συγγνώμη τώρα,
πάω για ψάρεμα ιδεών
Με τον φίλο μου τον Αόρατο.
Που με προστατεύει
να μην πάθω τίποτε
από τους υπόλοιπους,
μέχρι ναρθεί κάποτε
για το κόλπο με το ποδήλατο
που λέγαμε…
-----------------------------

Justine's Blog said...

Ναί, σωστά το λές, μακράινουν τον ορίζοντα της ύπαρξης αυτές οι ωραίες στιγμές ,που τελικάγράφουν την ιστορία. Γιατί η ιστορία είναι η αυνάθροιση της συλλογικής μνήμης.Κι εμείς ειδωθήκαμε στη Βαλαωρίτου, περπατήσαμε, τα είπαμε.
Πόσο χαίρομαι που μπορώ να σε ξαναβρίσω στους μπαξέδες της πόλης μου!
Φιλιά

Justine's Blog said...

Δημήτρη,
Τί τιμή να μου στείλεις ένα ποίημα, τόσο γλυκά απαισιόδοξο. Ομως ο δικός σου Αόρατος σε οδηγεί στο κέντημα με τις λέξεις, θ΄αργήσει παρα πολύ νάρθει με το ποδήλατο. Κι ως τότε εσύ θα πλέκεις ποιήματα, θα κεφαλοποιείς το λόγο, θα δαμάζεις τις αισθήσεις και θα αναδεικνύεις την κοινή μνήμη των μικρών στιγμών.
Ενα μεγάλο φιλί στην Κατερίνα της αιώνιας ομορφιάς

pylaros said...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,
Οι αναμνήσεις είναι σαν τη χόβολη που κρύβονται στη στάχτη. Νιώθοντας την πνοή σου σε αναθερμαίνουν, μεταμορφώνονται σε φλόγα μιας αξέχαστης γλυκιάς θαλπωρής.

Χαιρετισμούς
Γαβριήλ

δεσποιναριον said...

Α! αυτα ειναι τα Χριστουγεννιατικα. Πολυ ομορφα Καναδεζα μου. Κανε χωρο τωρα για να φιαξεις καινουργιες αναμνησεις. Παντα ν' ανταμωνετε και να ξεφαντωνετε. Φιλια.

Αστοριανή said...

...Namai ki egw...
me ta "ieroglyfika" mou...
Ap' oti fainetai, 8a prepei na perimenw twra gia na valoume to programma twn ellhnikwn...

Oso gia tis prosfates anamnhseis sou,
Ioustinh mou,
tis xarhka. Eida pali ton Iatropoulo ( sou eixa pei oti kaaaapote eimaste mazi sthn epitroph ths PEL, stous Delfous (?)
-thn syzygo, tote den thn synanthsa... wraio zevgari.
To melagxoliko poihma ths tryferhs psyxhs... kapou, me to psarema me thn panselhno... a! kai to podhlato sthn pisw 8esh, amilhtoi, o Aoratos kai o synodos tou ( mporei na eimai ki egw, Dhmhtrh... sxedon syntaksidepsa ton Septembrh...) to krathsa, anamnhsh filikh...
Na eiste OLOI kala,
Yiwta Stratis, NY

(http://astoriani.blogspot.com
astoriani8@gmail.com))

La Gigi said...

καλέ ποιος βγήκε εκτός κλίματος? σούπερ ήταν η ταβέρνα και ακόμα πιο σούπερ η παρέα σας!
ανυπομονώ να σας δω και πάλι από κοντά :)
φιλάκια

ritsmas said...

Τί όμορφες σκηνές Ιουστίνη! Αυτές οι "παιδικές-αθώες" συναντήσεις, νέκταρ ζωής αγαπητή μου

Justine's Blog said...

Ναι, Γαβρίλη μου,
Οι αναμνήσεις είναι σπίθες που γίνονται φωτιά όταν χρειάζεσαι τη ζεστασιά τους. Εδώ ο καιρός έξακολουθεί να είναι αρκτικός. Χτές είχαμε -26,5 C χωρίς τον αέρα.
Παγώνουμε....
Καλή Κυριακή

Justine's Blog said...

Σωστά το λές Δεσποινάκι,
Πάντα ν΄ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε. Και μετά όταν ησυχάζουμε να ανασύρουμε τη φλόγα των στιγμών. Ετσι λειτουργεί η ανθρώπινη ύπαρξη.
Φιλιά Κυριακάτικα με παγάκια

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Γιώτα,
Δεν είναι δύσκολο να σου περάσει κάποιος το πρόγραμμα των ελληνικών (κάποιος παλιός μαθητής σου στην περιοχή ή έστω κάποιος νεαρός γύρω σου που ξέρει λίγα απο κομπιούτερ).
Ναι, μου τόγραψες πως γνωρίζεσαι με τον Δημήτρη Ιατρόπουλο. Είναι εξαιρετικός άνθρωπος και βελούδινος ποιητής. Μου αρέσει περισσότερο τώρα γιατί έχει αφήσει απόλυτα ελέυθερο τον εαυτό του να ποιεί χωρίς ρίμα.
Φιλιά κρύα αρκτικά απο το Μόντρεαλ

Justine's Blog said...

Μελισσούλα μου,
Γι αυτό σε λατρεύω, επειδή είσαι παντός καιρού. 4W Drive σα να λέμε. Κι εμείς απολαύσαμε την παρέα σου, είσαι σούπερ τρούπερ παιδί.
Φιλάκια και θα επαναλάβουμε πιο τρεντάδικα....

Justine's Blog said...

Ρίτσα μου καλημέρα,
Η πόλη μόλις έχει ξυπνήσει καλυμμένη κάτω απο τη λευκή της κουβέρτα. Ναι, αυτή η συνεύρεση με τις παλιές φίλες-συναδέλφισσες είναι όλα τα λεφτά. Μας εξαγνίζει και μας είναι απαραίτητη καθώς όλο και περισσότερο νιώθουμε την ανάγκη να γυρνάμε στο παρελθον. Αλλά και η συνεύρεση με ανθρώπους απο τα παλιά που δεν γνωρίζαμε τόσο αλλά ήρθαμε κοντά μέσα απ΄το διαδίκτυο κι αυτή τονωτική είναι.
Να περνάς όμορφα. Είδα ο γιός σου στην Αγγλία σε έχει φωτογραφία και καμαρώνει για σένα.
Νάστε καλά

Phivos Nicolaides said...

Ωραίες, όμορφες στιγμές!

Justine's Blog said...

Αγαπητέ Φοίβο,
Ομορφες στιγμές που αξίζει να τις ξαναζούμε. Είδα πως κι εσύ συνάντησες μια παλιά φίλη και μάλιστα μέσα απο το διαδίκτυο. Φαντάζομαι τη συγκίνηση!
Στέιλτε λίγη ζέστη και στα μέρη μας!

paramythou said...

Ιουστινάκι μου λευκό,
σαν φίλη βγαλμένη απο άλλη εποχή, μπορώ κι εγώ να βεβαιώσω την ασφάλεια και τη νοσταλγία που κρύβουν οι εικόνες της περασμένης ζωής.
Χαίρομαι που στην παρέα έχουμε έναν σεβαστό και αξιόλογο άνθρωπο, τον Δημήτρη Ιατρόπουλο. Μας πλουτίζει με τις εύηχες λέξεις του. Χαίρομαι διπλά, γιατί δεν έτυχε να τον γνωρίσω απο κοντά, ενώ τον συναντώ ’’περαστικά’’ στην ευρύτερη γειτονιά μου. Είδες λοιπόν οτι το διαδίκτυο εκμηδενίζει ακόμα και τις μικρές, τις ... τόσο δα μικρές αποστάσεις! Φιλάκια ηλιόλουστα, αν και ακόμη κρυούτσικα....

Justine's Blog said...

Μαίρη αγαπημένη,
Πόσο τυχερές είμαστε να βρισκόμαστε στα ιντερνετικά μονοπάτια και να ξαναζούμε την παλιά φιλία σανα μην πέρασε μια μέρα! Αυτό με συναρπάζει πιότερο απ΄όλα. Και ναι ο Δημήτρης να είναι άντρας της φίλης μου, αυτός ο υπέροχος ποιητής να είναι πενυματικός συγγενής, ένας κάτοικος της γειτονιάς μας!
Αληθινή ευλογία είναι αυτή.
Κι εγώ σου στέλνω φιλιά με πάγο γιατί και σήμερα που περπατήσαμε στην παγωμένη λίμνη η θερμοκρασία ήταν στους -25 με ήλιο όμως βασιλιά!

Αστοριανή said...

Ιουστίνη μου, καλή!
Βλέπεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Εδώ είμαι, ανανεωμένη Αστοριανή!
Γύρισα το "Γουέστμπερυ", πήγα την Αστόρια, Τίποτα. Κάπου, μου είπαν ότι θα παραγγείλου απο την Αθήνα, πάνω από $...300.00

Αν μπορέσεις και πας στα 2-3 τελευταία στην "Αστοριανή", θα δεις ότι τελικά
στην Ινδία
βρέθηκε ένας καλός τεχνικός κι επανέφερε την Ελληνική!!!
Εκεί 8α δεις και λίγα "αστοριανά νέα"...
Αυτά, μόνο για να μη σε κουράζω, καλή μου.
Φιλιά κι αγάπη,
Υιώτα